Zaman gazetesiKürtlerin Türkiye'yi böleceğine hiç inanmadım

[Admin]

SEYİTHAN:Roportaj
SEYİTHAN:Kürtlerin Türkiye'yi böleceğine hiç inanmadım

1975 Tunceli doğumlu. 90'larda köydeki iki amcaoğlu dağda vurulmuş Seyithan'ın. Yakınlarını kaybettiği dönemde izlediği Med TV'den öğrendikleri onda bir kimlik bilinci oluşturmuş. İnşaatlarında çalıştığı ve kendini yalnız bir göçebe olarak hissettiği İstanbul'dan Kürt kimliğinin peşine düşerek Van'a, oradan İran ve Hınere kampına gitmiş. Sonra da Hakurk bölgesinde 3 yıl silahlı dolaşmış. 'Savaşçıydım, yani er kademesindeydim' diyor. O yıllardan bu yana kafasında dönüp dolaşan soruları şöyle ifade ediyor: 'Neden herkesin bir kimliği var, bizim yok? Benim dağa çıkışımdaki en temel neden budur.' Ve korkulara geliyor sıra. Biz farkında olmadan bilincimizde biriken, yer eden duyguların nelere dönüştüğüne: 'Sivildeyken de bir asker gördüğümüzde korkardık. İnsanlar korkutulmuş. Herkesin beynine bir karakol döşenmiş. Benim gidişimde tüm bu baskı ve korkuların rolü büyük. Kendimi ezik hissediyordum, hâlâ da öyleyim.' Seyithan üzerinde savaşın ağır izlerini taşıyor. Onunla buluştuğumuz küçük taşra kasabasındaki pastanede kapıya sırtı dönük otururken yaşadığı korkunun somutlaşmış haline tanıklık ediyorum. Bir çocuğun pastanenin kapısını hızlı çarpması Seyithan'ı ürpertmeye yetiyor. Sanki sırtından kurşun yemiş gibi yüzü acı içinde kalıyor. 'Konuşmaya devam etmeyelim istersen' diyorum. Toparlanıp 'Ben her iki taraftan da insanların ölmesinden acı duyuyorum. Dağdayken de böyle düşünüyordum. Dağdakiler de askerler de hepsi bizim insanımız. Ben Kürtlerin Türkiye'yi böleceğine, bölmek istediğine inanmıyorum. Hiç de inanmadım. Kürtler sadece kimliklerini talep ediyorlar.' diyor.

Seyithan'a, 'Hayatını başka şekilde yaşamak istemez miydin?' diyorum. Kendinden emin bir halde 'Kimliğin yoksa zaten ölü gibisin. Hepimiz yaşadığımızı hissedebilmek için dağa çıktık. Onlar da ölümü istemiyor. Ama yaşadığın toplumda kimliğine sahip değilsen hayatın yok demektir.' diye cevaplıyor. Kuzey Irak'ta peşmergelere yakalanan bir arkadaşı onu ele vermiş. Kuzey Iraklı Kürtlerin, Türkiye'den destek aldıkları için PKK'yı sıkıştırdıkları dönemde 6 ay Duhok Cezaevi'nde kalmış. Sonra Türk timlerine teslim edilmiş. Eve dönüş yasasından yararlanmak isteyip istemediğini sormuşlar. Seyithan kabul etmiş ve eyleme katılmadığı kesinleşince bırakılmış.

Beraat ettiğinde, eve döneceğine artık inandığından ailesini aramak istemiş. Yıllar sonra ilk kez arayacak. Evlerinde telefon yok. Teyzesini arıyor ilk. Telefona çıkan teyzesi inanamıyor arayanın o olduğuna. 'Eve geldiğimde annem oturmuş ağlıyordu, ağıt yakıyordu. İlk sözleri 'beni sen hasta ettin' oldu. Hiçbir şey sormadı. Bana hiçbir zaman hayırsız sıfatı kullanmadı. Tek çocuk olduğum için bana çok kızsalar da ağır konuşmazlar' diyor. Hayattan ne beklediğini soruyorum. Yaşadığı zorlukları. 'Evim burası' diyor. Her ne kadar kendi toplumu dahi yadırgasa da dağa çıkmış olmasını 'Memleketim burası.' diyor ve kendisini buraya ait hissediyor. '2003'ün sonlarında döndüğümde ne yapacağımı bilmez haldeydim. Avrupa'ya gidebilirdim hayatıma devam etmek için; ama tek çocuk olduğumdan ailem izin vermedi.' Yaşadığı onca şeyden sonra geriye dönüp baktığında ne hissediyor? 'Öyle bir hale gelmiş ki artık hayatı tanımlayamıyoruz. Ben de her insan gibi kendi dilimde şarkı söylemek istiyorum. Kendi dilimde halay çekmek istiyorum. İnsan olarak bu benim hakkım. Her şeyde bir sebep vardır. Dağdakiler dağılıyordu artık ve moral olarak ilk yılların bütünlüğü yoktu aralarında. Zaman değişiyor, bizler her şeye açığız aslında. Ama bir fırsat, bir çıkış sunulmadı bize...'




Kaynak:Zaman gazetesi

15 Mart 2008, Cumartesi